Γράφει ο Νίκος Νυφούδης.
Ομολογώ πως υπήρξα μεγάλος θαυμαστής του Τόνι Μπλερ. Πίστεψα πραγματικά ότι ήταν ένας πολιτικός που θα μπορούσε να αλλάξει το ρου της Βρετανικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Η σύγκρουσή του με το παλάτι ήταν για μένα πηγή έμπνευσης στα φοιτητικά μου χρόνια. Ώσπου ξεκίνησα να ζω το 2006 στη Μεγάλη Βρετανία για τις ανάγκες, του μεταπτυχιακού μου. Μετά έγινα Τονισκεπτικιστής.
Σε λίγες μέρες οι Βρετανοί θα αποφασίσουν για την επόμενη θητεία της κυβέρνησής τους. Για πρώτη φορά θα ψηφίσουν τόσοι πολλοί Έλληνες για Βρετανό πρωθυπουργό. Σε μια ενδιαφέρουσα συγκυρία για το Ηνωμένο Βασίλειο, μιας και για πρώτη φορά, έχει μπει τόσο έντονα το δίλλημα για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ.
Με τις καθημερινές κουβέντες στο TLG είναι εντυπωσιακό πόσοι Έλληνες μετανάστες κυνήγησαν το βρετανικό διαβατήριο τα τελευταία χρόνια. Όπως φαίνεται, κανένας από τους διεκδικητές δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία. Η εκλογική μάχη μοιάζει αμφίρροπη, κυρίως για το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στη δημιουργία μιας κυβέρνησης συνεργασίας.
Μπορεί ο Μπλερ να μην είναι πια ο επικεφαλής των Εργατικών, αλλά η επιρροή του στην κοινή γνώμη παραμένει μεγάλη. Και οι παρεμβάσεις του καθημερινά αυξάνονται. Στην ελληνική πραγματικότητα θα ταύτιζα τον Μπλερ με τον Κώστα Σημίτη. Οι Βρετανοί όμως, είχαν την τύχη να βιώσουν μια πολύ αποδοτική διαδοχή των Εργατικών από τους Συντηρητικούς. Διότι σε ένα υγιές πολιτικό σύστημα αυτή η διαδοχή δημιουργεί ένα αλληλοσυμπλήρωμα εξαιρετικά αποδοτικό. Έτσι, επί των ημερών του αυξήθηκαν οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία και την εκπαίδευση ενώ ήταν αυτός που εισήγαγε την έννοια του κατώτατου μισθού. Το εισόδημα του μέσου Βρετανού μεταξύ 1997 και 2006 αυξήθηκε κατά 18%, μεγαλώνοντας την μεσαία τάξη πέρα από οικονομικά αλλά και αριθμητικά. Καθόλου άσχημα, κι αν δεν ήταν αυτή η εμμονή του με τον προσανατολισμό της χώρας προς τις ΗΠΑ, πιθανότατα οι συμπολίτες του θα τον θυμούνταν με τις καλύτερες μνήμες. Αδίκησε τον εαυτό του και τη Μεγάλη Βρετανία μπαίνοντας σε δύο πολέμους, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Δεν του το συγχώρεσαν ποτέ.
Στη συνέχεια ήρθαν οι Συντηρητικοί του Κάμερον. Και όταν στη Γηραιά Αλβιώνα λέμε συντηρητικούς το εννοούμε. Όχι γιαλαντζί. Όχι Συντηρητικούς που να προσλαμβάνουν περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από ότι οι Σοσιαλιστές. Ένα από τα βασικά ζητήματα και από τις κύριες δεσμεύσεις του σημερινού πρωθυπουργού είναι να δώσει την ευκαιρία σε 1.2 εκατομμύρια ανθρώπους να αγοράσουν τα σπίτια στα οποία μένουν. Έτσι πιστεύει ο Κάμερον ότι θα αγγίξει τους μικρομεσαίους που φαίνεται να μην έχουν ξεπεράσει την κρίση, να μην αντέχουν τα δυσβάσταχτα ενοίκια και να μην βλέπουν τη ζωη τους να βελτιώνεται παρά την φαινομενική οικονομική άνθηση. Τα πράγματα είναι διαφορετικά στην καθημερινότητα και δύσκολα σε βάθος χρόνου. Όσον κι αν μας φαίνεται περίεργο, το θέμα της κατοικίας έχει πρωτεύοντα ρόλο στην προεκλογική ατζέντα, τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, κι αυτό γιατί δεν υπάρχει υψηλό επίπεδο ιδιοκατοίκησης.
Το βασικό ζήτημα που θέτουν βέβαια οι Συντηρητικοί, είναι το δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ ή όχι. Δυστυχώς,ο Κάμερον δεσμεύτηκε για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για να κατευνάσει τους ευρωσκεπτικιστές του κόμματός του και να επιχειρήσει να ξανακερδίσει τους ψηφοφόρους που έχουν αποστατήσει από τους Τόρις κι έχουν ενταχθεί στο αντιευρωπαϊκό Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Έτσι, όμως, θα μπει η Βρετανία σε αχαρτογράφητα νερά με άγνωστα για την ίδια αποτελέσματα, όπως τόνισε ο Τόνι, στην προσπάθειά του να πείσει τους νοσταλγούς της δικής του θητείας.
Μία από τις -με διαφορά- κερδισμένες χώρες από την κρίση είναι η Μεγάλη Βρετανία. Η σταθερότητα της οικονομίας και η δύναμη της λίρας έχουν τραβήξει όλο τον πλούτο της Νότιας Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας στο Λονδίνο. Αυτό έχει δώσει μια ώθηση στην οικονομία λόγω του εισερχόμενου χρήματος και του μικρού, μέχρι πρόσφατα, ελέγχου για την προέλευση των χρημάτων. Τεράστια τα πρόστιμα σε αρκετές τράπεζες για την υπόθεση της νομιμοποίησης χρημάτων από εγκληματικές ενέργειες. Κατασκευαστικός οργασμός και αγοραπωλησίες εκατομμυρίων έχουν γίνει καθημερινή υπόθεση. Άλλωστε είναι πάντοτε οι συντηρητικές δυνάμεις που ευνοούν το μεγάλο κεφάλαιο.Η μείωση της φορολογίας των επενδύσεων και η διευκόλυνσή τους στην κυκλοφορία του, ευνοεί παραδοσιακά το άνοιγμα της ψαλίδας των τάξεων. Άραγε θα συνεχίσει αυτός ο αναπτυξιακός οργασμός όμως αν το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι πια μέλος της ελκυστικής, παρά τα προβλήματά της, Ευρωπαϊκής Ενωσης; Ιδού η απορία.
Σήμερα Τόνι Μπλερ δεν υπάρχει. Μετά από πολύ καιρό όμως οι παρεμβάσεις του αυξάνονται, μιας και θεωρεί πως μία ακόμα νίκη των Συντηρητικών θα οδηγήσει την Γηραιά Αλβιώνα σε αστάθεια και αβεβαιότητα. Είναι αυτό; ή κλείνει το μάτι στην επάνοδό του στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, σε περίπτωση εκλογής των Εργατικών. Ποιος ξέρει; Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, σίγουρα, η Γερμανίδα καγκελάριος, θα είχε κάτι για να ανησυχήσει είναι αλήθεια. Εγώ το εύχομαι.
Η επάνοδος των Εργατικών στην κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας, είναι ίσως από τα σημεία κλειδιά που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία της χώρας μας τα επόμενα χρόνια. Όχι γιατί θα μας λυπηθούν, αλλά γιατί οι Εργατικοί, λιγότερο σαρκαστικά, αντιλαμβάνονται τη συνεισφορά της φυγής των ελληνικών κεφαλαίων στην ανάπτυξη της οικονομίας τους. Το καλοκαίρι του 2011 μόνο, φαίνεται η είσοδος των Ελλήνων αγοραστών ακινήτων να ανέβασε τις τιμές στα ακίνητα κατά 1%.
Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σε ένα δείπνο με μεγαλοστελέχη του City, μού έδειξαν την εμμονή στήριξής τους στους συντηρητικούς με κάνουν να φωνάζω, για τις επερχόμενες εκλογές προς τους Έλληνες που ψηφίζουν “είναι εκλογές, που αποφασίζεις πόσοι Έλληνες θα μπορούν ελεύθερα να έρχονται στην Μεγάλη Βρετανία για δουλειά!” Είναι οι εκλογές ηλίθιε*!
*»Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!» Ήταν από τα βασικά συνθήματα της προεκλογικής καμπάνιας του Μπιλ Κλίντον το 1992.
Νίκος Νυφούδης οικονομολόγος και συνδημιουργός του The Life Goddess στο Λονδίνο. Ασχολείται ενεργά με την πολιτική και με το Ποτάμι
