Μια ιστορική βραδιά, γεμάτη μνήμες και συγκίνηση, ζήσαμε προ ημερών στην αίθουσα «Μίκης Θεοδωράκης» του Δήμου Αργυρούπολης-Ελληνικού κατά την παρουσίαση του σχεδίου ανέγερσης του «Μεγάρου Παγκόσμιου Ποντιακού Ελληνισμού Σουρμένων».
Του Σάββα Αναστασιάδη Βουλευτή ΝΔ – Β΄ Θεσσαλονίκης
Του Μεγάρου όπου σε τρία χρόνια θα αρχίσει να χτυπά η καρδιά του όπου γης ποντιακού
ελληνισμού.
Όμως η συγκίνηση δεν αρκεί.
Η αναφορά από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου στη γενοκτονία των Ποντίων που διέπραξε το τουρκικό κράτος –«τη μεθοδευμένη και συστηματική γενοκτονία που με διωγμούς, σφαγές, προσπάθειες βίαιου εξισλαμισμού και ανείπωτη βαρβαρότητα τους ξερίζωσε από τις πατρογονικές εστίες τους και τους έφερε στον δρόμο της προσφυγιάς», όπως είπε, και τη χαρακτήρισε «ανεπούλωτο
τραύμα»– προκάλεσε την ενόχληση και την άμεση αντίδραση της Άγκυρας.
Με το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών να επιχειρεί για άλλη μία φορά, όπως πράττουν διαχρονικά οι τουρκικές κυβερνήσεις εδώ και πάνω από έναν αιώνα, να διαβάσει την Ιστορία με τον δικό του «φακό», τα δικά του «ντοκουμέντα», να παρουσιάσει τη δική του οπτική, να συντηρήσει τις δικές του επικίνδυνες παρερμηνείες και ψεύδη.
Μπροστά μας έγινε για μία ακόμη φορά ορατή η ανεξέλεγκτη τουρκική επιθετικότητα και οι απειλές της, προκαλώντας την εθνική μας μνήμη και αξιοπρέπεια.
Για εμάς υπάρχει αμετακίνητη μια μνήμη και αυτή είναι η θηριωδία που διαπράχθηκε πριν από έναν αιώνα, όταν 353.000 και πλέον Έλληνες του Πόντου έπεσαν θύματα μιας πρωτοφανούς εκστρατείας αφανισμού.
Εξοντώθηκαν με σφαγές, εκτελέσεις, εκτοπισμούς, βιασμούς και κάθε είδους κακοποιήσεις. Κι όσοι γλίτωσαν τον αφανισμό, διώχθηκαν και
εκτοπίστηκαν, βίωσαν την προσφυγιά, αφήνοντας πίσω την πατρογονική τους εστία.
Στον 21ο αιώνα κάθε εκδήλωση μνήμης της Γενοκτονίας δεν μπορεί παρά να επαναφέρει το επιτακτικό αίτημα για δικαίωση. Ο δρόμος που άνοιξε, έστω καθυστερημένα, το 1994, όταν η Βουλή των Ελλήνων ομόφωνα αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ποντίων και όρισε τη 19
Μαΐου ως ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. είναι ένας δρόμος στον οποίο οφείλουμε να συνεχίσουμε. Διεκδικώντας τη διεθνοποίηση, την παγκόσμια ανάδειξη του ζητήματος.
Απαιτώντας με επιμονή την επίσημη αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου.
Επιτυγχάνοντας τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Η αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν τη χρονιά που πέρασε προδικάζει και την αντίστοιχη αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, αρκεί να το επιδιώξουμε με τον κατάλληλο τρόπο.
Καθώς ο 21ος αιώνας φέρνει ξανά στο προσκήνιο το οικουμενικό αίτημα να σταματήσουν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου που οδηγούν σε εξοντώσεις πληθυσμών και νέους ξεριζωμούς, είμαι βέβαιος ότι το ποντιακό ζήτημα έχει τη δυναμική για να αναδυθεί όχι μόνο ως ζήτημα του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος.
Ένα ζήτημα του 21ου αιώνα.
Η ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας είναι εθνικό, ηθικό και ιστορικό καθήκον για την ελληνική Πολιτεία και παράλληλα είναι υποχρέωση για τις μελλοντικές γενιές.
Ένας διαρκής αγώνας όχι μόνο ενάντια στη λήθη αλλά και για τη δικαίωση – τη λυτρωτική δικαίωση.
Γιατί η γενοκτονία είναι έγκλημα χωρίς παραγραφή.
