Δημοσίευση απο την Καθημερινή . «Πήγα στη μάντρα όπου φυλάσσονταν κομμάτια από το Τείχος και διάλεξα ένα στο οποίο κάποιος, που θα είχε υποφέρει όταν ήταν όρθιο ακόμη, είχε ζωγραφίσει συμβολικά μια καγκελόφραχτη πόρτα.
Στο μυαλό μου ήρθαν εκείνες oι στιγμές, τα όσα υπέφερα επτά χρόνια στα χέρια της Στάζι, πίσω από αυτό το Τείχος. Δεν ήταν εύκολο για μένα. Το φόρτωσα συγκινημένος σε μια νταλίκα με τη βοήθεια του οδηγού της και έφυγε για την Ελλάδα. Πού να φανταστώ, όμως, ότι θα έφτανε η στιγμή που στην πατρίδα μου θα το γύριζαν “κατάμουτρα” πίσω σε αυτούς που τους το δώρισαν.
Ηταν ύβρις προς όσους άφησαν την τελευταία τους πνοή προσπαθώντας να δρασκελίσουν αυτό το τείχος…», αφηγείται στην «Κ» ο Ελληνας μετανάστης στο Βερολίνο Γιώργος Μπακαλιός .
Και κάπως έτσι αρχίζει η εν Ελλάδι περιπέτεια του Τείχους του Βερολίνου, που εξελίχθηκε στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης με μια διόλου τιμητική για εμάς για τους Ελληνες κατάληξη.
Ηταν το 2012 όταν ο τότε δήμαρχος Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, Γιάννης Αναστασιάδης, επισκέφθηκε τον «αδελφό» δήμο Στέγκλιτς-Ζέλεντορφ του Βερολίνου, προσκεκλημένος του ομολόγου του Νόρμπερτ Κορπ, και μία από τις ξεναγήσεις που του έγιναν ήταν στον χώρο όπου φυλάσσονται συντρίμμια του περιβόητου Τείχους.
Οταν στη σχετική ενημέρωση του αναφέρθηκε ότι πόλεις απ’ όλο τον κόσμο, από το Λονδίνο έως τη Σεούλ, τη Μαδρίτη μέχρι το Μπουένος Αϊρες, τις Βρυξέλλες, το Μεξικό, τη Χάιφα κ.ά. εφοδιάστηκαν τμήματά του και τα εγκατέστησαν σε δρόμους και πλατείες, για να συμβολίζουν το ιδεολογικό και πολιτικό χάσμα του Ψυχρού Πολέμου, ο Ελληνας δήμαρχος εξέφρασε το ενδιαφέρον να εγκαταστήσει και αυτός ένα κομμάτι στον δήμο του, με τον οποίο το Στέγκλιτς-Ζέλεντορφ είχε αδελφοποιηθεί από τη δεκαετία του ’80.
Μετά χαράς, ο Γερμανός συνάδελφός του ανταποκρίθηκε στο αίτημα και, μερικές εβδομάδες μετά, φώναξε τον Μπακαλιό, ο οποίος είχε πρωτοστατήσει στην αδελφοποίηση (αρχικά ο γερμανικός δήμος αδελφοποιήθηκε με τον Δήμο Σοχού, ο οποίος με τη συνένωση εντάχθηκε στον Λαγκαδά μεταφέροντας και την αδελφοποίηση), διάλεξαν ένα τμήμα και το φόρτωσαν σε νταλίκα με προορισμό τον Λαγκαδά.
«Το έφερα ως ένα κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας», λέει στην «Κ» ο πρώην δήμαρχος Λαγκαδά. Στις 3 Οκτωβρίου του 2012, εν μέσω λαμπρής τελετής στην οποία παρέστησαν μεταξύ άλλων ο «αδελφός» δήμαρχος Κορπ και ο τότε υπουργός Μακεδονίας-Θράκης Θεόδωρος Καράογλου, «το Τείχος του Βερολίνου» στήθηκε, μέρα μεσημέρι, στην είσοδο του πολυσύχναστου χώρου των ιαματικών λουτρών και στη βάση του τοποθετήθηκε ιστός με τις σημαίες των δύο κρατών και εκείνη της Ε.Ε.
Ηταν όμως η εποχή που η Ελλάδα είχε εισέλθει στον αστερισμό των μνημονίων, οι άνεμοι των αντιγερμανικών αισθημάτων σάρωναν και η πρωτοβουλία του δημάρχου εξελήφθη από μερίδα της τοπικής κοινωνίας –και όχι μόνο– ως πρόκληση στο «πατριωτικό αίσθημα» του ελληνικού λαού. Στο Διαδίκτυο ξέσπασε πόλεμος «κατά του Τείχους», που στοχοποιήθηκε υπό το σύνθημα «οι Γερμανοί ξανάρχονται», τις νύχτες, άγνωστοι κατέβαζαν τη γερμανική σημαία και μουντζούρωναν το μνημείο ζωγραφίζοντας αγκυλωτούς σταυρούς!
Υπό αυτές τις συνθήκες και με την αντιμνημονιακή καταιγίδα να κορυφώνεται, τον Φεβρουάριο του 2015, το νεοεκλεγέν δημοτικό συμβούλιο του Λαγκαδά αποφάσισε την απομάκρυνση του τμήματος από την επικράτειά του με το σκεπτικό, όπως τόνισε τότε ο νέος δήμαρχος Γιάννης Καραγιάννης, ότι αυτό «αποτελεί κομμάτι της γερμανικής ιστορίας αλλά δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική ιστορία, τον τόπο μας και, ως εκ τούτου, δεν υπάρχει λόγος να έχει θέση στον περιβάλλοντα χώρο των Λουτρών».
Μικροί μαθητές της Θεσσαλονίκης κατασκεύασαν ένα ομοίωμα του Τείχους, το οποίο στη συνέχεια γκρέμισαν σε μια συμβολική ενέργεια.
Ηταν ένας εύσχημος τρόπος να ξεφορτωθεί η δημοτική αρχή αυτό το επικίνδυνο «δώρο» φοβούμενη ενδόμυχα –μολονότι ο δήμαρχος το παραδέχτηκε μιλώντας στην «Κ»– ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε διπλωματικό επεισόδιο μια ενδεχόμενη καταστροφή του τις μέρες του αντιγερμανικού παροξυσμού, αλλά και θα προκαλούσε την (εκλογική) μήνι των πολέμιων της πρωτοβουλίας. Από μιαν άποψη ήταν και το Τείχος μια «παράπλευρη απώλεια» των μνημονίων…
Ετσι, σε συνεννόηση με το γερμανικό προξενείο Θεσσαλονίκης, το ανεπιθύμητο τμήμα φορτώθηκε πάλι σε νταλίκα και μεταφέρθηκε, αυτή τη φορά στο προαύλιο του Ινστιτούτου Γκαίτε, όπου έκτοτε στέκει καταχωνιασμένο, μακριά από τη κοινή θέα ώστε να μην «προκαλεί».
Για τους «αδελφούς» Γερμανούς του Βερολίνου και τους εκεί Ελληνες που είχαν πρωτοστατήσει στην ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ των δύο δήμων, η απόφαση ήταν ένα σοκ. «Το εξέλαβαν ως μεγάλη προσβολή και για εμάς όλους ήταν μια ντροπή, δεδομένου ότι το κομμάτι αυτό συμβόλιζε την εναντίωση στον διχασμό», είπε στην «Κ» ο κ. Μπακαλιός. Την οποία ίσως «ξεπλύνει», ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας, ο οποίος με δήλωσή του στην «Κ» εξέφρασε την πρόθεσή του να εγκαταστήσει το «ανεπιθύμητο» κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου σε περίοπτη θέση σε κάποιο κεντρικό πάρκο της πόλης.
«Θα το αναδείξουμε ως σύμβολο ενότητας και απέχθειας ενάντια σε κάθε διχασμό», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Ζέρβας, ο οποίος ανήμερα την πτώση του Τείχους συμμετείχε σε εκδηλώσεις που οργάνωσε στη Νέα Παραλία, στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το τοπικό γερμανικό προξενείο.
Μικροί μαθητές κατασκεύασαν ένα ομοίωμα του Τείχους, το οποίο στη συνέχεια γκρέμισαν σε μια συμβολική ενέργεια. Το ξεχασμένο κομμάτι-μνημείο του πραγματικού Τείχους, στην αυλή του Γκαίτε, δεν το θυμήθηκε κανείς στην τριακοστή επέτειό του.
