ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΑΔΑΣ
Γράφει ο Δημήτρης Μπιτσίμης πρώην Δήμαρχος Λαγκαδά .
Οπως γνωρίζετε, το Πάσχα είναι κινητή γιορτή, δλδ δεν γιορτάζεται ορισμένη ημερομηνία, αλλά η ημερομηνία αυτή μπορεί να προβλεφθεί, έστω και για τους επόμενους 2-3 αιώνες, ή να “θυμηθεί” πότε ήταν το Πάσχα πριν 2-3 αιώνες. Συνεπώς μπορεί να προβλεφθεί και η Καθαρή Δευτέρα !
Τα παραπάνω είναι γνωστά εδώ και αιώνες στους πάντες, πλην των Φωστήρων του δήμου Λαγκαδά !!!
Γιατί πως να εξηγήσει κάποιος την “κατεπείγουσα πρόσκληση” συνεδρίασης στις 8/3/2019 του μυαλωμένου (η αντίθετη λέξη είναι “άμυαλου’) δημοτικού συμβουλίου του δήμου Λαγκαδά, για να εγκρίνει την δαπάνη διεξαγωγής καρναβαλικών εκδηλώσεων στις 10-11/ 3/ 2019. Δλδ αυτό που θα μπορούσε να προβλεφθεί 2-3 αιώνες πριν, ας πούμε το έτος 1600 ή 1700 το Δ.Σ. του δήμου μας το αντιλήφθηκε μόλις το ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΡΩΙΝΌ της 8/3/2019 και με την ψυχή στο στόμα. Βέβαια οι καρναβαλικές παρελάσεις κλπ έγιναν και είχαν προετοιμασθεί.
Ομως το τοπικό ΕΘΙΜΟ της φασουλάδας, ήταν αδύνατο να προετοιμασθεί και ενώ διαφημίστηκε ευρύτατα, ότι την Καθαρή Δευτέρα θα γίνει το ΕΘΙΜΟ, όσοι ήρθαν στον δήμο μας έμειναν με το δάκτυλο στο στόμα και με τις καλύτερες εντυπώσεις για την αξιοπιστία, σοβαρότητα και εγκυρότητα του ταλαίπωρου και εσχάτως λίαν ταλαιπωρημένου δήμου Λαγκαδά .
Το έθιμο αυτό ξεκίνησε στις εμπορικές γωνιές της πόλης, όπου κατά την Καθαρή Δευτέρα οι γείτονες των μαγαζιών, έβραζαν, ρεφενέ, ένα καζάνι φασόλια, με όλα τα χρειαζούμενα κρεμμυδάκια φρέσκα ή πράσα, ελιές ταραμά, λαγάνα και φυσικά, κάποιες ΜΗ ΛΟΓΙΚΕΣ ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΟΥΖΟΥ ΚΑΙ ΡΕΤΣΙΝΑΣ. Μαύριζαν τα πρόσωπα με φούμο από το καζάνι και φορούσαν αποκριάτικα καπέλα.
Απαραίτητο το πράσο στην μπουτουνιέρα !
Ολα τα … “δρώμενα” (τι χαζή λέξη, δεν την χωνεύω καθόλου) γινόταν υπό τους συριχτικούς και μερακλίδικους ήχους ενός ζευγαριού ζουρνάδων και νταουλιού. Η … ωραία και κατανυχτική εκδήλωση και ευωχία τελείωνε με την δύση του ηλίου. Τώρα πως γύριζαν στο σπίτι οι Λαγκαδιανοί βάκχοι δεν γνωρίζω ! Ούτε αναφέρει κάτι η Ιστορία του Παπαρηγόπουλου !!! Πάντως υποπτεύομαι ότι οι περισσότεροι γυρίζαν υποβοηθούμενοι, με το “χαμόγελο και το τραγούδι στα χείλια και … απαραίτητη γκρίνια της συζύγου ( ου, να χαθείς κουπούκ’, ρεζίλ’ μας έκανις )
Οι διερχόμενοι μετά την ανταλλαγή ευχών για “καλή Σαρακοστή” κεραζόταν και έφευγαν, πολλοί όμως, που εκ του πονηρού, πέρασαν από την παρέα, θρονιάζονταν και ….
Αυτή η συνήθεια που επαναλαμβάνονταν κάθε χρόνο τελικά έγινε έθιμο, το οποίο όμως τα τελευταία χρόνια ξεθύμανε.
Φαίνεται δεν ήταν αρκετά “ευρωπαϊκό” ή έλλειψε η ψυχή των μερακλήδων.
Πριν λίγα χρόνια, αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Πολιτιστικός Σύλλογος ξαναζέστανε το έθιμο, το οποίο από το 1983 γινόταν με όλους τους Συλλόγους και την σύμπραξη του Δήμου. Αλλά τότε όλη την διαδικασία γινόταν από τα μέλη των Συλλόγων και συμμετοχή πολλών κατοίκων και όχι με πληρωμένους μάγειρες και άλλους βοηθούς, δλγ κονσέρβα.
Αυτό το έθιμο δεν έγινε ΜΟΝΟ ΦΕΤΟΣ, ύστερα από 40 χρόνια !
Και δεν έγινε, με αποκλειστική ευθύνη του Δήμου και των διαφόρων οργάνων των υπεύθυνων δημοτικών επιχειρήσεων (?)
για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, των οποίων οι παχυλότατα αμειβόμενοι πρόεδροι ή και αντιπρόεδροι τινές ( ! ? )
αγρόν ή υγρόν αγοράζουν !!!!!
ΜΑΣΑΛΑ !!!!!!!!!!
