Στην συζήτηση στην Βουλή για το νομοσχέδιο σχετικά με την «Αναβάθμιση του Σχολείου», ο κ. Βαρτζόπουλος έθεσε ορισμένα ζητήματα σχετικά με την ουσία του προβλήματος.
Κατ´αρχάς διεκτραγώγησε την σημερινή κατάσταση: Βάσει της τελευταίας -2018- έρευνας του Προγράμματος Διεθνούς Εκτίμησης Μαθητών (PISA) το ποσοστό των Ελλήνων μαθητών με επίδοση, που τους κατατάσσει στα δύο υψηλότερα επίπεδα εγγραμματισμού ( 5 και 6 δηλαδή) σε ένα τουλάχιστον από τα γνωστικά αντικείμενα ( κατανόηση κειμένου, μαθηματικά/φυσικές επιστήμες και δεξιότητες του πολίτη του κόσμου) είναι μόλις 6,2%, έναντι 15,7% του μέσου όρου του Ο.Ο.Σ.Α.
Το ποσοστό των Ελλήνων μαθητών, που έχει καταταγεί στα χαμηλότερα επίπεδα εγγραμματισμού (1α και 1β) και στα τρία γνωστικά αντικείμενα είναι 19,9% έναντι 13,4% του μέσου όρου του Ο.Ο.Σ.Α. Οι διαφορές είναι στατιστικώς βαρέως σημαντικές και δραματικές.
Εξ ου και καθίσταται απολύτως απαραίτητη η πιλοτική εισαγωγή των «Εργαστηρίων Δεξιοτήτων» όπως και η ύπαρξη προτύπων και πειραματικών σχολείων και για την αντιμετώπιση της κοινωνικής ανάγκης προώθησης της Αριστείας αλλά και ως πειραματικό πεδίο δοκιμών και αξιολογήσεων προγραμμάτων και προσωπικού.
Παρότι το παρόν σχέδιο λύνει με σωστό τρόπο πολλά, συνέχισε ο Βουλευτής, δεν μπορεί να αποτραπεί κι εδώ το ερώτημα: Γιατί είναι ανάγκη, να αλλάζουμε τόσο συχνά τους τρόπους αντιμετωπίσεως των ίδιων συμπτωμάτων δυσλειτουργίας; γιατί τόσες αλλαγές, έστω και οριακές, πχ στον τρόπο εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση;
Η απάντηση βρίσκεται στην σύγκριση.
Εάν συγκρίνουμε το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα με τα ευρωπαϊκά οι διαφορές, που προκύπτουν, είναι εκκωφαντικές: Η Ελλάδα το 2014 ερχόταν πρώτη στην Ευρώπη στο ποσοστό του πληθυσμού, που ήταν εγγεγραμμένο στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Συγχρόνως βρισκόταν λίγο επάνω από τον μέσο όρο στο ποσοστό του πληθυσμού, που λαμβάνει πτυχίο από σχολή Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Άρα πολλοί μπαίνουν και πολύ λιγότεροι βγαίνουν.
Εδώ έχουμε μια αναλογία μαθητών περίπου 70% στα ΓΕ.Λ. προς 30% στα ΕΠΑ.Λ. Ακόμη μικρότερα είναι τα ποσοστά των μαθητών στις επαγγελματικές σχολές, στα προγράμματα μαθητείας. Τούτο σημαίνει:
1.Οι αναλογίες αυτές είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με εκείνες της Ευρώπης και δηλούν μεγάλο κενό σε μεσαία τεχνικά στελέχη, στην παραγωγική δηλαδή βάση της χώρας.
2.Υπάρχει συνωστισμός υποψηφίων στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση ακόμη και σε σχολές που στην Ευρώπη συνήθως είναι ελεύθερα προσβάσιμες. Τούτο οδηγεί σε σκληρά προετοιμασία ετών και μονομέρεια της εκπαίδευσης των παιδιών και δη σε μια καθοριστική περίοδο για την διαμόρφωση της προσωπικότητας τους, αλλά και στο μοναδικό στην Ευρώπη τουλάχιστον φαινόμενο των φροντιστηρίων, που αναλίσκουν σημαντικό τμήμα του οικογενειακού εισοδήματος.
Η λύση βρίσκεται στην σωστή λειτουργία της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Τα Εργαστήρια δεξιοτήτων μπορεί, να εξελιχθούν σε αποτελεσματικά εργαλεία αξιολόγησης αλλά και υποστήριξης των μαθητών στην ορθή επιλογή μεταξύ γενικής και τεχνικής εκπαίδευσης. Η προσφορά κινήτρων με απ´ ευθείας πρόσβαση από την τεχνική δευτεροβάθμια στην τεχνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως εγένετο και κάποτε στο παρελθόν και κυρίως η ένταξη της μαθητείας στην αγορά εργασίας μέσω της οργανικής της διασυνδέσεως με τα Επιμελητήρια είναι δοκιμασμένες συνταγές επιτυχίας.
Η αποσυμφόρηση των Πανεπιστημίων, που θα ακολουθήσει, θα επιτρέψει τον εκσυγχρονισμό τους κατά τα καλύτερα ιστορικά πρότυπα του Δυτικού πολιτισμού.
Άρα, κατέληξε ο κ. Βαρτζόπουλος, η ανάπτυξη της τεχνικής εκπαίδευσης κατά την μακραίωνο ευρωπαϊκή παράδοση είναι conditio sine qua non του οριστικού εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Και τούτο στην σημερινή εποχή μπορεί, να το επιτύχει η συντηρητική παράταξη και μόνον αυτή, διότι είναι η μόνη, που έχει τα απαραίτητα ιδεολογικά εργαλεία.
