Rural “Το σωτήριον έτος 2019.
“Το 2018 ήταν μοιραία χρονιά.
Γράφει ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος .
Με απόλυτο σαφήνεια αποκαλύφθηκε πλέον η προσπάθεια της ελληνικής Αριστεράς να περιχαρακώσει και διασφαλίσει το κομμάτι του λαού, που της απέμεινε. Η Λογική της είναι απλή. Παίρνει τα χρήματα από αυτούς, που δουλεύουν και τα δίνει εκεί, που την βολεύει. Με αυτόν τον απλό τρόπο εξασφαλίζει μόνιμα το δικό της ακροατήριο, αυτούς που πιστεύουν στα συσσίτια , στα κοινωνικά τιμολόγια, στην ελεημοσύνη σε μετρητά και θέσεις συμβασιούχων στο Δημόσιο.
Ο Τσίπρας τραβά μία απόλυτα διακριτή γραμμή:
Από εδώ αυτοί, που πιστεύουν στο όνειρο της συντρόφου του, κας Μπαζιάνα , όπως το εξομολογήθηκε στην γνωστή συνέντευξή της: ” “Τίποτε δεν έχει τελειώσει”, ” ο πόλεμος έχει πολλές μάχες”, ” ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία”, “περιμένω την κάθαρση”.
Από εκεί προφανώς οι λοιποί, το παλιό σύστημα δηλαδή, που πρέπει, να εκκαθαρισθεί.
Το 2019 θα είναι όμως σίγουρα μία καλύτερη χρονιά!
Η Αριστερά θα πάει εκεί, που είναι σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, στα αζήτητα δηλαδή. Θα επιστρέψουμε σε μιά – έστω δικής μας κοπής- κανονικότητα. Σύντομα θα ξαναέρθουμε εκεί, που είμασταν το 2014, μετά θα ξεκινήσουμε με ακόμη μεγαλύτερη ζέση τον δρόμο, για να εγκατασταθούμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Σχεδόν.
Σχεδόν, διότι υπάρχουν ακόμη θεμελιώδη θέματα, που διαφοροποιούν την σύγχρονη κεντροευρωπαϊκή από την δική μας πραγματικότητα. Κάποιες παρασάγγες, που μας χωρίζουν.
Κατ´ αρχήν είναι το θέμα της χρεοκοπίας.
Το μόνο, επί του οποίου πράγματι δικαιούται, να ομιλεί ο Τσίπρας, είναι, ότι η κομμουνιστογενής Αριστερά δεν ευθύνεται για τα δομικά προβλήματα του αστικού καθεστώτος, που οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση του 2010. Φυσικά και έκαναν αυτός και οι συν αυτώ, ό,τι καλύτερο μπορούσαν, για να ξαναχρεοκοπήσουν το σύστημα, να το υπονομεύσουν και να το γονατίσουν με σκοπό, να το ποδηγετήσουν. Αυτό όμως δεν είναι το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας. Πάντοτε στην Ιστορία και παντού σε όλον τον κόσμο η Αριστερά τέτοια – και χειρότερα- κάνει. Το πρόβλημα έγκειται αποκλειστικώς σε αυτούς και αυτά, που της επιτρέπουν, να το κάνει.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, που προκάλεσε η αχαλίνωτη αγορά των χρηματιστηριακών παραγώγων, έπληξε όλες τις προηγμένες χώρες. Ωρισμένες σκληρότερα από τις άλλες: Ισλανδία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος, Ισπανία εν μέρει. Καμμία όμως περίπτωση δεν συγκρίνεται με το εγχώριο δράμα μας. Τούτο και μόνον αποδεικνύει την δομική ελαττωματικότητα της ελληνικής πολιτείας.
Ας το πάρουμε από την αρχή:
Όλη η Ευρώπη ξεκίνησε καθημαγμένη μετά τον Πόλεμο. Εμείς βεβαίως, χάριν της ελληνικής Αριστεράς, χάσαμε άλλα 4 χρόνια αιματηράς καταστροφής. Τα αστικά καθεστώτα όμως, που μετά προέκυψαν σε όλη την εκτός Παραπετάσματος Ευρώπη, είχαν διαφορετικές εξελίξεις. Ανάλογες φυσικά της ωριμότητός τους. Ειναι καθοριστικό, να συνειδητοποιήσει κανείς, ότι , για να τα έχουν καταφέρει αλλού καλύτερα, υπάρχει, εκεί έξω, κάτι ουσιαστικώς διαφορετικό από το δικό μας. Ότι υπάρχουν τρόποι, να αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα, ακόμη και τα πιο καθημερινά , τα πιο βασικά , την εκπαίδευση των παιδιών, την υγεία μας, την αντιμετώπιση του επιχειρείν, την αντιμετώπιση του πολίτη από το Κράτος με εντελώς διαφορετικές αρχές . Ότι σαν κοινωνία “πήραμε την ζωή μας λάθος” εδώ και πολύ καιρό.
Πως ανατάσσεται αυτό ; Ζόρικο, πολύ ζόρικο!
Η συζήτηση βέβαια, που πρέπει, να γίνει, δεν γίνεται σε εξεταστικές κοινοβουλευτικές επιτροπές. Όλοι πλέον βαριούνται αυτές τις ελληνικές οπερέτες. Ούτε φυσικά σε κάποια fora της ελληνικής ιντελιγκέντσιας, διότι απλώς δε υπάρχουν, ούτε τα fora, ούτε η ιντελιγκέντσια.
Η συζήτηση αυτή μπορεί , να γίνει μόνον στις τάξεις των δύο λαϊκών αστικών κομμάτων, της ελληνικής Χριστιανοδημοκρατίας και Σοσιαλδημοκρατίας. Η διαβούλευση αυτή πρέπει, να καταλήξει εν συναινέσει στην αντιμετώπιση της μίας – εν υστάτη αναλύσει- διαφοράς του πυρήνος του δικού μας πολιτικού συστήματος από το λοιπό ευρωπαϊκό : της επιλογής των αρχόντων.
Αυτή ας είναι η ελπίδα μας για το σωτήριον έτος 2019.
