Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, την πιο φρικτή και αδιανόητη σιδηροδρομική καταστροφή της σύγχρονης Ελλάδας, ο πόνος και η οργή δεν έχουν σβήσει. Οι οικογένειες των θυμάτων ακόμα περιμένουν δικαιοσύνη. Οι πολίτες δεν ξεχνούν. Οι επαγγελματίες στον Λαγκαδά παίρνουν θέση, κλείνουν τα μαγαζιά τους, συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις της 28ης Φεβρουαρίου 2025 και στέκονται στο πλευρό όσων ζητούν απαντήσεις.
Όταν οι Σύλλογοι Διστάζουν, οι Άνθρωποι Δρουν
Και οι άνθρωποι του Λαγκαδά, οι απλοί καταστηματάρχες, οι επαγγελματίες που ζουν και αναπνέουν σε αυτή την πόλη, δεν ξέχασαν. Με πρωτοβουλία όχι του Συλλόγου, αλλά των ίδιων προσωπικά των επιχειρηματιών, καταστήματα θα κλείσουν, ως ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας.
Το Live Lagadas στέκεται δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους και καλεί όλους όσοι συμμετέχουν να στείλουν μηνύματα για να καταγραφεί η μαζική συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση. Η ιστορία δεν γράφεται από τους απόντες, αλλά από όσους τολμούν να σταθούν στο ύψος της ευθύνης τους.
Η Σοφία και ο Νικήτας – Τα Παιδιά του Λαγκαδά που δεν Πρόλαβαν να Ζήσουν
Ανάμεσα στους δεκάδες νέους ανθρώπους που χάθηκαν άδικα στα Τέμπη, δύο ονόματα στοιχειώνουν την κοινωνία του Λαγκαδά:
- Νικήτας Καραθεοδώρου, από τον Άγιο Βασίλειο. Ένα νέο παιδί, που ταξίδευε προς Θεσσαλονίκη με τη σύντροφό του, για να επισκεφθεί την οικογένειά του. Δεν έφτασε ποτέ.
- Σοφία Ταχμαζίδου, από το Κολχικό. Ένα κορίτσι με όνειρα, που μπήκε σε εκείνο το τρένο χωρίς να ξέρει πως δεν θα κατέβει ποτέ.
Δεν ήταν αριθμοί. Δεν ήταν απλές “απώλειες”. Ήταν άνθρωποι, παιδιά, φίλοι, αδέλφια, όνειρα που έμειναν μισά.
Η 28η Φεβρουαρίου δεν είναι απλώς μια ημερομηνία.
Είναι ένα στίγμα στη συνείδηση της χώρας που ζητάει ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ .
Και αυτή η κοινωνία, αυτός ο Λαγκαδάς, δεν ξεχνά.
Η Σιωπή Είναι Συνενοχή
Είναι εύκολο να μη μιλήσεις. Είναι βολικό να μην πάρεις θέση. Είναι άνετο να συνεχίσεις την καθημερινότητά σου σαν να μη συνέβη τίποτα.
Γιατί οι κοινωνίες δεν χτίζονται με αποχή, αλλά με πράξεις.
Γιατί τα νέα παιδιά που χάθηκαν αξίζουν περισσότερα από ένα απλό “ξεχάστηκε”.
Γιατί το “ποτέ ξανά” δεν είναι απλώς ένα σύνθημα – είναι μια υποχρέωση.
Η φωνή σας θα ακουστεί – γιατί εκείνοι που πρέπει να ακουστούν δεν είναι πια εδώ για να φωνάξουν.
✊ Η μνήμη δεν διαγράφεται. Η φωνή δεν πνίγεται. Ο αγώνας συνεχίζεται.
