Τά ἱερά ἀναγνώσματα τῆς σημερι¬νῆς Κυριακῆς, ὀγδόης τοῦ Λουκᾶ, μᾶς παρουσιάζουν δύο εἰκόνες. Δύο εἰκόνες φαινομενικά διαφορε¬τι¬κές μεταξύ τους, οἱ ὁποῖες ὅμως περιγράφουν δύο βασικές ἰδιότη¬τες τοῦ ἴδιου θεοΐδρυτου θεσμοῦ, τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ μία εἶναι ἡ εἰκόνα τήν ὁποία μᾶς δίδει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό¬στολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. «Ὁ σπείρων φειδομέ¬νως, φειδομένως καί θερίσει, καί ὁ σπείρων ἐπ᾽ εὐλογίαις ἐπ᾽ εὐλο¬γίαις καί θερίσει», μᾶς λέγει.
Ὁ λόγος γιά τή σπορά καί τούς πνευ¬ματικούς σπορεῖς ἀλλά καί γιά τόν θερισμό πού ἀκολουθεῖ τή σπορά. Ὁ λόγος γιά τήν Ἐκκλησία πού ἀποτελεῖ τό θεῖο γεώργιο, στό ὁποῖο οἱ ποιμένες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας σπείρουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ μέ ζῆλο καί διάθεση καί φροντίζουν μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά δώσει καρπούς, νά δώσει στά¬χεις πέπειρους, ὥστε τήν ὥρα τοῦ θερισμοῦ, τήν ἡμέρα δηλαδή τῆς κρίσεως, ὁ θερισμός τόν ὁποῖο θά ἀποδώσουν στόν Κύριο νά εἶναι πολύς.
Ἡ εἰκόνα αὐτή τοῦ γεωργίου ἰσχύει ὅμως καί γιά ὅλους τούς πι¬στούς, οἱ ὁποῖοι μέσα στό γεώργιο τῆς Ἐκκλησίας, μέσα δηλαδή στόν προστατευμένο ἀπό τά ζιζάνια τῶν αἱρέσεων καί τῆς ποικιλωνύμου ἐκ¬κοσμικεύσεως χῶρο, καλοῦνται νά καλλιεργήσουν τόν σπόρο τῆς πίστεως ἀποδίδοντας καί αὐτοί ἔργα καλά καί ἀγαθά.
Ἡ δεύτερη εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτή πού μᾶς παρουσιάζει ὁ ἴδιος ὁ ἱδρυτής της, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, τήν ὁποία ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελι¬κό ἀνάγνωσμα.
Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία σύμφωνα μέ αὐτή τήν εἰκόνα; Εἶναι πανδοχεῖο, στό ὁποῖο ὁ Καλός Σαμαρείτης Χρι¬στός ἐμπιστεύθηκε στή φροντίδα τοῦ πανδοχέως «τόν ἐμπεσόντα εἰς τούς ληστάς», τόν τραυματισμένο δηλαδή ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο, προκαταβάλλοντας μάλιστα δύο δηνάρια γιά τή φροντίδα του.
Πανδοχεῖς εἶναι οἱ πρεσβύτεροι καί οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας καί τά δύο δηνάρια εἶναι ἡ χάρη τῶν μυστηρίων, τήν ὁποία καλοῦνται νά διαχειριστοῦν καί νά ἀξιοποιή¬σουν γιά τή θεραπεία τῶν ἀνθρώ¬πων. Καί μέσα στό πανδοχεῖο καί ὅλοι ἐμεῖς μποροῦμε νά βροῦμε τήν ἴαση καί τή σωτηρία, καθώς γιά μᾶς ἵδρυσε ὁ Χριστός τήν Ἐκκλησία του καί μόνο μέσα σ᾽ αὐτήν.
Γεώργιο, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία καί συγχρόνως πανδοχεῖο μᾶς τήν παρουσίασαν τά ἱερά ἀναγνώσμα¬τα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Καί σ᾽ αὐτό τό ἱερό γεώργιο ἐπιθυμοῦσε νά γίνει σπορέας ὁ μακαριστός καί ἀείμνηστος Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ Ἰωάννης, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τό μνη-μόσυνο ἐπί τῇ συμπληρώσει τριῶν ἐτῶν ἀπό τήν εἰς Κύριον ἐκδημίαν του.
Ἔτσι τόν γνώρισα, ὅταν νεαρός φοιτητής στή Θεσσαλονίκη πλη¬σ߬ᬬσε στήν Χριστιανική Καταφυγή Νέων τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί θέλησε νά συνδεθεῖ μαζί της καί μαζί μας, γιά νά προσφέρει στό ἔρ¬γο τῆς κατηχήσεως τῶν νέων ἀν¬θρώπων, γιά νά σπείρει στίς ψυ¬χές τους τόν σπόρο τοῦ θείου λό¬γου καί τῆς ἀγάπης πρός τήν Ἐκ¬κλησία καί τή λειτουργική ζωή της.
Μέσα στή Χριστιανική Καταφυγή καί τό πνευματικό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ἐρ¬γά¬σθηκε μέ πολλή ἀγάπη γιά τούς νέους καί προσπάθησε νά βοηθήσει πολλούς ὁδηγώντας τους στήν Ἐκκλησία καί τήν ἁγιαστική χάρη της.
Μέσα στό πνευματικό αὐτό φυ¬τώριο καλλιεργήθηκε ἀκόμη περισσότερο καί ἡ ἐπιθυμία του νά ἀφιερώσει τή ζωή του στόν Θεό καί τή διακονία του καί νά ἐργασθεῖ στό θεῖο πανδοχεῖο τῆς Ἐκκλησίας ὡς διάκονος τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου Χριστοῦ καί οἰκονόμος τῶν μυστηρίων του.
Ὡς διάκονος ἀρχικά στόν ναό τοῦ πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου καί στή συνέχεια ὡς πρεσβύτερος στόν νέο τότε ἱερό ναό τῶν ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου τῶν Θεσ¬σα¬λονικέων, συνδιακονήσαμε μέ τόν μακαριστό Ποιμενάρχη σας στήν Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλο¬νί¬κης ἐπί δέκα περίπου ἔτη, καί στό διάστημα αὐτό εἶχα πολλές εὐκαι¬ρίες νά γνωρίσω βαθύτερα καί τόν ἴδιο ἀλλά καί τό ἔργο του, καί πρω-τίστως τό ἐνδιαφέρον καί τή μέρι¬μνά του γιά τούς ἀνθρώπους, ἰδιαι¬τέρως γιά τούς νέους, καθώς ἦταν ὑπεύθυνος γιά τό Γραφεῖο Νεότητος, ἀλλά καί γιά ὅλους ὅσους εἶχαν ἀνάγκη.
Τό ἔργο αὐτό συνέχισε ὁ μακαρι¬στός Μητροπολίτης Ἰωάννης καί ὡς πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μη¬τροπόλεως Θεσσαλονίκης, ἐκδα¬πα¬νώ¬ντας ἀφειδῶς τό δηνάριο τό ὁποῖο τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός στή διακονία τῶν ἀνθρώπων καί τῆς Ἐκκλησίας, καί συνεχίζοντας νά σπείρει τόν λόγο του «τοῖς ἐγ¬γύς καί τοῖς μακράν».
Καί ὁ Θεός ἐν τῇ ἀγάπῃ του τοῦ ἐμπιστεύθηκε ἀργότερα ϖκαί τό δεύτερο δηνάριο, τήν χάρη τῆς ἀρχιερωσύνης, καί τόν κατέστησε ποιμένα καί ἐπίσκοπο τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως Λαγκαδᾶ, Λη¬τῆς καί Ρεντίνης, εἰς διαδοχή ἑνός ταπεινοῦ καί ἁγίου ἱεράρχου, τοῦ ἀειμνήστου Σπυρίδωνος, τό ἔργο τοῦ ὁποίου ἐκλήθη ἀπό τόν Θεό νά συνεχίσει καί νά ἐπαυξήσει «πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων» καί «πρός οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».
Ἔλαβε τό ἐπιπλέον δηνάριο ἀπό τόν Κύριο τοῦ πανδοχείου ὁ μακα¬ριστός Μητροπολίτης, γιά νά ἔχει τή δυνατότητα νά ἀνταποκρίνεται περισσότερο στίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων καί νά σπείρει ἐντατι¬κό¬τερα τόν θεῖο σπόρο στίς ψυχές τους. Καί τό ἔλαβε μέ τήν ὑπόσχε¬ση, ὅπως ἀκούσαμε καί στό σημε¬ρινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ὅτι «ὅ,τι ἄν προσδαπανήσῃ», ὅτι δη¬λα-δή ἐπιπλέον δαπανήσει στή διακονία του γιά τούς ἀνθρώπους καί τή σωτηρία τους, ὁ Χριστός θά τοῦ τό ἀποδώσει «ἐν τῷ ἐπανέρ¬χεσθαι» αὐτόν.
Ἐργάσθηκε, ἐκοπίασε, ἀγωνίσθη¬κε, προσέφερε ὁ μακαριστός ἱεράρ¬χης, ὅπως καί σεῖς γνωρίζετε πε¬ρισ¬σότερο ἀπό κάθε ἄλλον καί ὅπως τόν ζήσατε κατά τή δεκαετῆ ἀρχιερατεία του στήν Ἱερά αὐτή Μητρόπολη, ἀλλά καί κατά τή σχεδόν τεσσαρακονταετῆ διακονία του στήν Ἐκκλησία.
Tό ἐνδιαφέρον καί τή φροντίδα του εἵλκυαν πάντοτε οἱ νέοι τούς ὁποίους προσπαθοῦσε νά στηρίξει μέ τήν ἀγάπη του ἀλλά καί δη¬μι-ουργώντας ὑποδομές, χώρους καί εὐκαιρίες στόν χῶρο τῆς Ἐκκλη¬σίας, ὅπως τό Κέντρο Νεότητος «Ἡ ἁγία Κυράννα», γιά νά μποροῦν νά βρίσκονται κοντά της, ἀλλά καί γιά νά ἀνταποκρίνεται ἡ Ἐκκλησία στίς ἀνάγκες τους ἀλλά καί στά ὄνειρά τους.
Ἡ ἀγάπη του ἀγκάλιαζε καί ὅλους ὅσους ἀντιμετώπιζαν προβλήματα ἤ βρισκόταν σέ δυσχερῆ θέση. Φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων φρό¬ντι¬ζε καί γι᾽ αὐτούς τούς ἀδελφούς μας μιμούμενος τόν Καλό Σαμα¬ρείτη καί προσπαθοῦσε νά τούς συμπαρίσταται μέ κάθε τρόπο.
Μερίμνησε ὅμως καί γιά τήν προ¬βολή τῶν ἁγίων, ἰδιαιτέρως τῆς ἁγίας Κυράννης, καί τῆς παραδό¬σεως τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τι¬μώ¬ντας τούς ἁγίους της ἀλλά καί ἱδρύοντας τό Ἐκκλησιαστικό Μου¬σεῖο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Ὁ Θεός θέλησε νά τόν καλέσει ἀνέλπιστα καί πρόωρα, κατά τό ἀνθρώπινο, κοντά του, πρίν ἀπό τρία χρόνια. Ἐλπίζουμε ὅμως καί εὐχόμεθα ὅτι ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται τώρα προγεύεται τούς καρπούς τῶν κόπων καί τήν ἀνταμοιβή, ἡ ὁποία ἀναμένει ὅλους ὅσους ἐργά¬σθηκαν μέ ζῆλο καί ἀγάπη στό γεώργιο τοῦ Θεοῦ.
Καί εἶναι εὐλογία ἀπό τόν Θεό τό γεγονός ὅτι σᾶς χάρισε ἕναν νέο ποιμενάρχη, τόν Σεβασμιώτατο Μη¬τροπολίτη Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης κ. Πλάτωνα, τόν ὁποῖο καί ἰδιαιτέρως ἀγαποῦσε ὁ ἀείμνηστος Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος διακρίνεται γιά τήν ἀγάπη καί τόν ζῆλο γιά τήν Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἀφιερώθηκε ἀπό τά νεανικά του χρόνια ὡς μοναχός στήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεο¬λόγου στήν Πάτμο, ὅπου καί ἐγώ τόν ἐγνώρισα καί συνεδέθην ἀδελφικῶς μαζί του, καί ὁ ὁποῖος συνεχίζει ἀκάματος τό ἔργο τοῦ προκατόχου του, μακαριστοῦ Μη¬τρο¬πολίτου Ἰωάννου, καί ἀγωνίζε¬ται γιά νά σπείρει «ἐπ᾽ εὐλογίαις» τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στίς ψυχές σας καί νά θεραπεύσει ὅλες τίς ἀνάγκες σας μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Τόν εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας, τόσο ἐγώ προσωπικά ὅσο καί ὅλοι οἱ ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς, πού λαμβάνουν μέρος σήμερα στή θεία Λειτουργία, γιά τήν τιμητική πρόσκλησή του νά συμμετάσχουμε στό ἀρχιερα¬τικό συλλείτουργο καί στό μνημό¬συνο τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου του Ἰωάννου, καί ταπεινῶς εὔχομαι ὁ Θεός νά τόν ἐνισχύει καί νά τόν ἐνδυ-ναμώνει στήν πολυεύθυνη ἀρχιε¬ρα¬τική του διακονία εἰς ἔτη πολλά.
